Patron szkoły

Juliusz Słowacki herbu Leliwa (ur. 4 września 1809 w Krzemieńcu, zm. 3 kwietnia 1849 w Paryżu) – polski poeta, przedstawiciel romantyzmu, dramaturg i epistolograf. Obok Mickiewicza i Krasińskiego określany jako jeden z Wieszczów Narodowych. Obok Mickiewicza uznawany powszechnie za największego przedstawiciela polskiego romantyzmu. Twórca filozofii genezyjskiej (pneumatycznej), związany także z mesjanizmem polskim, był też mistykiem. 

Utwory Słowackiego, zgodnie z duchem epoki i ówczesną sytuacją narodu polskiego, podejmowały istotne problemy związane z walką narodowowyzwoleńczą, z przeszłością narodu i przyczynami niewoli, ale także poruszały uniwersalne tematy egzystencjalne. Jego twórczość wyróżniała się mistycyzmem, wspaniałym bogactwem wyobraźni, poetyckich przenośni i języka. Jako liryk zasłynął pieśniami odwołującymi się do Orientu, źródeł ludowych i słowiańszczyzny. Był poetą nastrojów, mistrzem operowania słowem. 

Juliusz pochodził z bardzo inteligentnej rodziny – jego ojciec Euzebiusz był profesorem w Liceum Krzemieńskim, później na Uniwersytecie w Wilnie, a matka Salomea osobą o wysokiej kulturze literackiej, która po śmierci męża zajmowała się wychowywaniem syna. Młody Słowacki zachwycał się twórczością Mickiewicza, którego znał osobiście i długo był pod jego wpływem. W 1829 roku ukończył studia prawnicze, pracował jako urzędnik w Ministerstwie Finansów, a także w powstańczym Rządzie Narodowym.

Sławę przyniosły mu wiersze patriotyczne, które pisał podczas powstania listopadowego, koronacji cara Mikołaja I na króla Polsk oraz Manifestu Ludu warszawskiego, podczas pogrzebu Belińskiego są to min: ”Oda do wolności”, ”Hymn”, ”Kulik”, ”Pieśń Legionu Litewskiego”. Słowacki bardzo dużo podróżował, zwiedził: Anglię, Paryż, Szwajcarię, Grecję, Egipt i Ziemię Świętą. Jego inne sławne dzieła to: wiersze “Smutno mi, Boże…”, ”Grób Agamemnona”, a także dramaty: ”Balladyna”, ”Ksiądz Marek”, ”Sen srebrny Salomei”.

Nigdy nie dostąpił sławy Mickiewicza ani szczęścia w życiu osobistym. Najdroższą mu osobą pozostała matka, do której słał piękne listy. Na rok przed śmiercią zobaczył się z nią we Wrocławiu. Zmarł w 1849 roku w Paryżu na gruźlicę, a jego zwłoki sprowadzono do kraju w 1927 roku i złożono w Krypcie Wieszczów Narodowych w Katedrze na Wawelu w Krakowie.