„Chodzi mi o to, aby język giętki powiedział wszystko, co pomyśli głowa." - Juliusz Słowacki

Patron szkoły

Juliusz Słowacki (1809-1849)

ur. 1809

zm. 1849

Krzemieniec 

(Wołyń – część Rzeczypospolitej)

Paryż 

(Francja)

Juliusz Słowacki herbu Leliwa (ur. 4 września 1809 w Krzemieńcu, zm. 3 kwietnia 1849 w Paryżu) – polski poeta, przedstawiciel romantyzmu, dramaturg i epistolograf. Obok Mickiewicza i Krasińskiego określany jako jeden z Wieszczów Narodowych. Obok Mickiewicza uznawany powszechnie za największego przedstawiciela polskiego romantyzmu. Twórca filozofii genezyjskiej (pneumatycznej), związany także z mesjanizmem polskim, był też mistykiem. 

Utwory Słowackiego, zgodnie z duchem epoki i ówczesną sytuacją narodu polskiego, podejmowały istotne problemy związane z walką narodowowyzwoleńczą, z przeszłością narodu i przyczynami niewoli, ale także poruszały uniwersalne tematy egzystencjalne. Jego twórczość wyróżniała się mistycyzmem, wspaniałym bogactwem wyobraźni, poetyckich przenośni i języka. Jako liryk zasłynął pieśniami odwołującymi się do Orientu, źródeł ludowych i słowiańszczyzny. Był poetą nastrojów, mistrzem operowania słowem. 

Juliusz pochodził z bardzo inteligentnej rodziny – jego ojciec Euzebiusz był profesorem w Liceum Krzemieńskim, później na Uniwersytecie w Wilnie, a matka Salomea osobą o wysokiej kulturze literackiej, która po śmierci męża zajmowała się wychowywaniem syna. Młody Słowacki zachwycał się twórczością Mickiewicza, którego znał osobiście i długo był pod jego wpływem. W 1829 roku ukończył studia prawnicze, pracował jako urzędnik w Ministerstwie Finansów, a także w powstańczym Rządzie Narodowym.

Sławę przyniosły mu wiersze patriotyczne, które pisał podczas powstania listopadowego, koronacji cara Mikołaja I na króla Polsk oraz Manifestu Ludu warszawskiego, podczas pogrzebu Belińskiego są to min: ”Oda do wolności”, ”Hymn”, ”Kulik”, ”Pieśń Legionu Litewskiego”. Słowacki bardzo dużo podróżował, zwiedził: Anglię, Paryż, Szwajcarię, Grecję, Egipt i Ziemię Świętą. Jego inne sławne dzieła to: wiersze “Smutno mi, Boże…”, ”Grób Agamemnona”, a także dramaty: ”Balladyna”, ”Ksiądz Marek”, ”Sen srebrny Salomei”.

Nigdy nie dostąpił sławy Mickiewicza ani szczęścia w życiu osobistym. Najdroższą mu osobą pozostała matka, do której słał piękne listy. Na rok przed śmiercią zobaczył się z nią we Wrocławiu. Zmarł w 1849 roku w Paryżu na gruźlicę, a jego zwłoki sprowadzono do kraju w 1927 roku i złożono w Krypcie Wieszczów Narodowych w Katedrze na Wawelu w Krakowie.

Kalendarium wydarzeń:

DataWydarzenie
1809Urodziny Juliusza Słowackiego.
1814Śmierć ojca Juliusza – Euzebiusza Słowackiego.
1818Matka juliusza Salomea wyszła za mąż po raz drugi, za lekarza Augusta Bécu.
1825–1828Studia prawnicze w Wilnie.
1829 Wyjazd z Krzemieńca do Warszawy i objęcie posady aplikanta w Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu.
1830Debiut powieścią poetycką “Hugo” w roczniku Melitele (bezimiennie).
1831Praca w powstańczym Biurze Dyplomatycznym księcia Adama Jerzego Czartoryskiego.
8 marca 1831Wyjazd do Drezna.
25 lipca 1831Wyjazd do Paryża i Londynu.
1831-1832Emigracja we Francji.
1832Wyjazd do Szwajcarii (zawiedziony Paryżem). Poeta osiedlił się  nad Jeziorem Genewskim, w Pâquis na przedmieściu Genewy.
1833Wydanie III tomu “Poezji”.
1834Długa wyprawa w Alpy. Powstanie wierszy i poematu miłosnego pt. “W Szwajcarii”.
1836Wyjazd ze Szwajcarii do Marsylii i do Rzymu.
 1836-1837Podróż po Grecji, Egipcie, Palestynie i Syrii.
1837Osiedlenie się na stałe w Paryżu.
1842Przystąpienie do organizacji “Koła Sprawy Bożej”
1848Wyjazd do Wielkopolski w celu udziału w powstaniu. Ostatnie spotkanie z matką. 
1849Śmierć poety na gruźlicę. Pogrzeb na paryskim Cmentarzu Montmartre.
1927Sprowadzenie zwłok do Krakowa i złożenie w podziemiach Katedry Wawelskiej.

 Juliusz Słowacki nigdy się nie ożenił. Był typowym rentierem. Przysyłane przez matkę pieniądze umiejętnie pomnażał, inwestując je na paryskiej giełdzie, m.in. w akcje kolei lyońskiej. Pozwoliło mu to zyskać pewną niezależność finansową. Umożliwiło to też Słowackiemu nie tylko wydawanie własnej twórczości, ale przede wszystkim poświęcenie się tej twórczości.

Poeta pozostawił po sobie 13 dramatów, blisko 20 poematów, setki wierszy, listów oraz jedną powieść. Stworzył również spójny system filozoficzny, który nazwał filozofią genezyjską.